Jive ή Swing, ο χορός της ταχύτητας και της ρυθμικότητας
Αρχικά προϋπήρξε το Charleston, μια «μόδα» που κράτησε περίπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, οπότε και εμφανίζεται το “Lindy”. Ένας χορός αρκετά «επαναστατικός» για την εποχή εκείνη, τα ακούσματα του οποίου έμοιαζαν περισσότερο με αυτά του Mambo.
Στα μέσα του 1930, ο Cab Calloway, εισάγει για πρώτη φορά ένα νέο τόνο μουσικής, που στηριζόταν σε έξι (6) κτύπους (beat) και τον ονόμασε “Jitterbug”. Μετά τον Β΄. Παγκόσμιο Πόλεμο, προστέθηκαν αρκετά «σηκώματα» της ντάμας, στον ήδη υπάρχοντα χορό, ιδιαίτερα δύσκολα και για πολλούς επικίνδυνα. Έτσι, δημιουργείται μια πιο σύνθετη μορφή αυτού του χορού, που παίρνει την ονομασία “Jitterbug”. Το 1938, για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, το Lindy Hop και το Jitterbug, συμπεριλαμβάνονται σε αγώνες χορού, στο “Harvest Moon Ball”.
Αξίζει να τονισθεί ότι μέχρι το τέλος του 1936, το Lindy είχε σαρώσει στις ΗΠΑ και βέβαια η πρώτη αντίδραση των δασκάλων χορού ήταν ιδιαίτερα αρνητική. Το 1936, ο Philip Nutl πρόεδρος του “American Society of Teachers’ of Dancing”, εκφράζει την άποψη ότι το Swing, δεν θα διαρκέσει περισσότερο από τον επόμενο χειμώνα. Το 1938, ο Donald Grant, πρόεδρος του “Dance Teachers Business Association” λέει ότι : “Η μουσική του Swing, είναι ένας εκφυλισμένος τύπος της Jazz,και έχει ως οπαδούς, μόνον τα θύματα της οικονομικής αστάθειας”. Το 1942, τα μέλη του “New York Society of Teachers of Dancing”, ενημερώνονται ότι το Jitterbug, δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί και όταν στις αρχές του 1940, άρχισε να διδάσκεται αυτός ο χορός (κυρίως στα Arthur Murray Studios), υπήρχε μια διαφορετική διδασκαλία του στυλ, από πόλη σε πόλη. Λίγο αργότερα η Lauri Haile, ως χορεύτρια του Swing,που συμμετείχε σε πολλούς διαγωνισμούς, πληροφορεί και διευκρινίζει, για το τι έχει δει να χορεύεται στην κοινότητα των «λευκών».
Εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Dean Collins, ηγείτο της όλης κίνησης, μαζί με τους Lenny Smith και Lou Southern, στα night clubs και στους διαγωνισμούς, στη Νότια Καλιφόρνια. Η Lauri Haile, η οποία άρχισε να διδάσκει για τον Arthur Murray, το 1945, δίνει την ονομασία σε αυτό τον χορό “Western Swing”. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, παράλληλα με την άνθιση του Rock n roll, μέσα από μεγάλους τραγουδιστές, ο χορός αυτός αποκτά μια νέα μορφή, με ακόμη πιο γρήγορο ρυθμό και εντυπωσιακές φιγούρες και σταδιακά μέχρι την δεκαετία του 1990, υπήρξαν πολλές διαφοροποιήσεις στις μουσικές και στην κινησιολογία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών διαφορετικών στυλ και ειδών χορού.
Το 1955 και αφού οι Λατινοαμερικάνικοι χοροί έχουν γίνει πλέον γνωστοί στην Ευρώπη, ο χορός αυτός γίνεται και επίσημα στην Αγγλία, ένας από τους πέντε χορούς της κατηγορίας Latin, σε αγώνες Αθλητικού χορού, με την ονομασία Jive. Είχε προηγηθεί η χρήση του χορού αυτού με την ανωτέρω ονομασία, σε αγώνες χορού στις ΗΠΑ, από το 1943.
Ο χορός αυτός, ανεξάρτητα από την ονομασία του, χορεύεται σε «τριπλό ρυθμό» και η ονομασία του είναι πλέον ανάλογη του βασικού βήματος. Σήμερα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ως «επικεφαλίδα» την ονομασία Rock ‘n’ Roll και ανάλογα με την ταχύτητα και το είδος του βασικού βήματος και της εν γένει κινησιολογίας, να δοθούν οι ακόλουθες ονομασίες:
Α. Μονός ρυθμός : Lindy (48 – 54 bars),
Β. Διπλός ρυθμός : Jitterbug (44 – 50 bars) και
Γ. Τριπλός ρυθμός : Swing (30 – 38 bars) ή Jive (38 – 44 bars)
Σήμερα το Jive είναι η καθαρά αγωνιστική πλευρά αυτού του χορού και το Swing, η κοινωνική του πλευρά. Μάλιστα θα πρέπει να σημειωθεί ότι ανάλογα με την ταχύτητα της μουσικής, το είδος των βημάτων και την περιοχή προελεύσεως, το Swing, διαιρείται σε δυο (2) περαιτέρω είδη :
A. East coast Swing ( 34 – 38 bars) Β. West coast Swing (30 – 34 bars).
Χώρα προέλευσης των παραπάνω χορών, είναι η Αμερική (Η.Π.Α.). Είναι ένας αρκετά ευχάριστος και διασκεδαστικός χορός, ο οποίος αναπτύσσει την προσωπική έκφραση και προσθέτει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα στους χορευτές. Τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι : οι γρήγορες αλλαγές βάρους, η χαλαρότητα στο λύγισμα και τέντωμα των γονάτων (Bounce), η ξεκούραστη (αν και όχι ιδιαίτερα εύκολη) χρήση του χρόνου, το έντονο πλαϊνό τράβηγμα του σώματος (Swing), χαρακτηριστικό από το οποίο προέρχεται και η ονομασία αυτού του χορού, η «πλαϊνή» κίνηση των γοφών, σε συνδυασμό με το “contraction” της μέσης, ώστε να μην υπάρχει «άρση και πτώση».
Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό είναι κοινό και στο Jive, όπου επίσης δεν υπάρχει άρση και πτώση σώματος (σταθερό ύψος), όμως εκεί, λόγω της ταχύτητας της μουσικής τα πλαϊνά βήματα είναι μικρότερα και πιο γρήγορα.
Τέλος να σημειωθεί ότι το Swing και το Jive,είναι οι χοροί με το χαμηλότερο «κράτημα» συγκριτικά με τους υπόλοιπους Λατινοαμερικάνικους χορούς, και έχουν ρυθμό κατά κύριο λόγο 4/4, είναι όμως δυνατόν να χορευτεί και στα 2/4.
Χαρακτηριστικά του Jive ή Swing:
Είδος χορού : Latin
Χώρα προέλευσης : Νέα Υόρκη
Χαρακτηριστικά : Δυναμισμός, ταχύτητα και κοφτές κινήσεις
Μουσικά μέτρα : 4 / 4